Muzeum położone we wsi Sielpia Wielka (powiat konecki). Placówka mieści się w dawnym zespole walcowni i pudlingarni, powstałym w pierwszej połowie XIX wieku i stanowi oddział Muzeum Techniki i Przemysłu NOT w Warszawie.

Historia

Zakład w Sielpi powstał w latach 1821-1841 z inicjatywy Stanisława Staszica i Ksawerego Druckiego-Lubeckiego na terenie Staropolskiego Okręgu Przemysłowego. Budowę obiektów przemysłowych oraz osiedla robotniczego sfinansował Bank Polski. Rocznie produkował on około trzech tysięcy ton wyrobów stalowych. Działający w oparci o węgiel drzewny zakład podupadł pod koniec XIX wieku, nie mniej został zamknięty dopiero w 1921 roku. Od 1934 roku pełnił funkcję placówki muzealnej. Podczas II wojny światowej muzeum zostało zdewastowane i obrabowane przez Niemców (wywieziono z niego z niego 72 wagony żelaza, urządzeń i wyposażenia). Po zakończeniu wojny, w latach 1956-1959 obiekt odremontowano, a w 1962 roku nastąpiła jego reaktywacja, tym razem jako oddział warszawskiego muzeum.

Aktualnie ekspozycja obejmuje zespół dawnych zabudowań, wraz z urządzeniami walcowniczymi i hutniczymi. Do najcenniejszych eksponatów należą: 8-metrowe koło wodne, wykonane według projektu Filipa de Girarda oraz około 30 maszyn z przełomu XVIII i XIX wieku, takich jak tokarki, strugarki, prasy, wiertarki i obrabiarki. W ramach ekspozycji plenerowej prezentowane jest koło wodne wraz z młotem, pochodzące z XVI-wiecznej kuźni.

Muzeum jest obiektem całorocznym, czynnym z wyjątkiem poniedziałków. Wstęp jest płatny.